در جواب نامه ی تو

خواهم رفت ، نخواهم ماند .خواهم رفت از خلوت تو و تو را از خلوت خود برون خواهم راند.

خواهم رفت ، خواهی رفت . بی آنکه هیچ نام و نشانی از خود به جای بگذاری ، بی آنکه هیچ نام و نشانی از خود به جای بگذارم خواهم رفت و حتی پشت سرم را نگاه نخواهم کرد .

شاید که دوباره حرارت نگاهت مرا به بازگشت وادار کند .
نشاید که دیگر نگاهم را خواستار باشی.
 
کس دیگری خواهم شد تا بتواند فراموشت کند .

ولی تو خودت می مانی با همان غرور همیشگی . آنقدر مغروری که حتی خودت را فرا موش کرده ای .
 تو ، همه چیز را ، زادگاهت را ، شهرت را فراموش کرده ای . تو مرا هم فراموش کرده ای .
 
مغرور بمان !

رفته ای ، از همه دنیا جدا شده ای . از همه ی دنیای من کنده شده ای .

حتی نامت را نخواهم برد ، حتی نامم را نخواهی برد  و این ، آن چیزی بود که تو همیشه خواهان آن بودی . و این آن چیزی است که هرگز خواهان آن نبودم .

تو می خواستی نباشم . من می خواستم باشی .
همیشه ، همه چیز را برای تو می نوشتم ، اکنون هم !

رفتم ، رفتی ، بی آنکه هیچ رد پایی از خود به جای بگذاری . بی آنکه هیچ رد پایی از خود به جای بگذارم ... ـ


چرا گرفته دلت؟
مثل آنکه تنهایی. 
چقدر هم تنها!
خیال می کنم دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی.  
دچار یعنی 
عشق

و فکر کن که چه تنهاست
اگر که ماهی کوچک، دچار آبی دریای بیکران باشد. ـ 
چه فکر نازک غمناکی! ـ
و غم تبسم پوشیده نگاه گیاه است.
و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست. 
    
خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند و دست منبسط نور روی شانه آنهاست. ـ
نه،
وصل ممکن نیست،
همیشه فاصله ای هست.
اگر چه منحنی آب بالش خوبی است برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر
همیشه فاصله ای هست. 
دچار باید بود
و گرنه زمزمه حیرت میان دو حرف حرام خواهد شد

همیشه عاشق تنهاست.
و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست. 
و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز
و او و ثانیه ها روی نور می خوابند. 
و او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را به آب می بخشند
و خوب می دانند که هیچ ماهی
هرگز هزار و یک گره رودخانه را نگشود.

سهراب سپهری