خدا ما رو دوست داره ...

دیشب رفتم پیش خدا .‌ آره همون خدایی که همه میگن ترسناکه . اما من اصلا ازش نترسیدم . یعنی در واقع اون گفت بیا ، منم رفتم . بهم گفت : چرا ناراحتی ؟ چرا هر شب گریه میکنی؟ چرا اینقدر از من دوری؟ بهم بگو چته ؟ بهش گفتم . همه چی رو از همون لحظه اول . تو گفته بودی به هیشکی نگو . اما من به خدا نمیتونستم نگم . و خدا همه چیز رو فهمید . اما اصلا دعوام نکرد . بهش گفتم : خدا ، می خوام پیشت بمونم ، برای همیشه ، همیشه همیشه . چون فقط تویی که همه حرفامو گوش دادی و بعد از حرفام دعوام نکردی ، چون احساس میکنم فقط تویی که میتونم بهت اعتماد کنم ، چون من به هر کی ماجراهامو گفتم ، منو ول کرده . هر کی . حتی بهترین دوستم . خدا هم قبول کرد . از اون لحظه من مرده بودم . حالا می تونستم طعم مرده بودن رو هم بچشم . خیلی خیلی خوب بود . از اون بالا همه چی قشنگ به نظر میرسید . من دیگه زمینی نبودم . دیگه از زمینی ها جدا شده بودم ، با همه بدیهاشون . با همه بی وفایی هاشون ، با همه دروغاشون . چقدر از این بالا آدمای زمینی کوچیک بودن . من همه رو دیدم . من برای اولین بار توی همه رو دیدم . من همه آدما رو به شکل حیوون میدیدم . من همه رو دیدم ، معلمها رو دیدم ، من مامان و بابا رو دیدم ، من برادرامو دیدم . من تو رو هم دیدم .

من مامانو به شکل یه اسب خوشگل دیدم . بابا هم همینطور . من تو دل مامان بابا جای چیزی رو به اسم احساس خالی دیدم . من برادرمو به شکل یه گرگ خوشگل دیدم  .

 من همه معلمهایی که فکر میکردم مهربونن رو شکل روباه دیدم . من مدیرمون رو شکل یه مرغ دیدم .

 تو رو هم دیدم . تو شکل یه پرنده مهربون بودی که قلب نداشتی . تو قلب نداشتی . نمیدونم چرا ؟! خیلی عجیب بود . خیلی هم ترسیدم  .

من همه مردم ایرانو دیدم .

تو اداره های مهم کارمندارو شکل روباه دیدم . روباه هایی که صورتاشون گربه بود ، خیلی خوشگل اما قلباشون روباه بود .

من کارمندای اداره های کوچیکو شکل مورچه میدیدم . مورچه های زحمتکش ، که دونه دونه زیر پای آدمایی که اسمشون فقر بود له میشدند .

من آدمی که اسمش نفرت بود رو دیدم که به جسد من میخندید . من همه دوستامو دیدم .

 من دوستمو شکل یه جوجه دیدم که آدمی که اسمش مهربونی بود ، داشت براش گریه میکرد .

 من خودمو دیدم که آدمی که اسمش پاکی بود داشت جسد منو حمل میکرد .

 شماها همتون تو این شکل ها داشتین گریه میکردین . من همه رو دیدم و همه چیز رو فهمیدم  .

من از خدا خواستم که منو بین شماها برنگردونه . خدا هم قبول کرد . خدا به من گفت که من خیلی ساده بودم . خیلی همه رو خوب میدیدم. خدا به من گفت همه نامه هایی رو که براش مینوشتم میخونده . اما نگفت که چرا به اونها جواب نمیداده . خدا منو پیش خودش نگه داشت . خدا خیلی خوبه . خدا به من گفت که تو رو هم میاره پیش خودش که ما رو اونجا با هم ، بدور از حرفای مزخرف و بدور از افکار مزخرف این همه حیوون زشت ، این همه خرگوش های بدون قلب قرمز ، این همه اسبایی که جای احساس توشون خالیه ، نگه داره  .

پرنده بی قلب ، بدون که فقط خداست که ما رو با هم میپذیره و فقط خداست که ما رو دوست داره ،

خدا ما رو دوست داره ، ما رو دوست داره ، ما رو دوست داره ، مارو دوست داره  …

من نمیتوانم ابرها را برایت به چنگ بیاورم 

یا به خورشید برسم 

من هرگز آن کسی نبودم که تو میخواستی 

متاسفم از این که رویای تو را تعبیر نکردم  ،

من تنها برایت آوازی خواندم و گذشتم 

این تنها کاری بود که از دستم برمی آمد  ،

مرا ببخش  …

ـ شل سیلور استاین ـ