در بادیه های سرد شب ، چشمانم را در فانوسی خواهم کرد بر گذرگاه عبور تو.
اینک در ابتدای سکوتی مبهم،دل به عشق تو سپرده ام وتنها غم من ،دوری توست.
تقدیم به تو که نیستی ، ولی حس بودنت به من شوق زیستن می دهد.
باز هم از تو می نویسم
تو که یاد آور شکوه مهر ومحبتی
از تو می نویسم چرا که تمام کلمه های نانوشته ی مرا نخوانده میدانی
نه 
نگو که نیستی
نگو که اقاقی نیستی
نگو که با یاس نسبتی نداری و هم جنس باران نیستی.
من زیباترین کلمات را در گلدان کاشته ام که روزی به تو تقدیم کنم.
پس به یادم باش و فراموشم نکن !
وبدون که :

یه روز نوبت ما می شه !
یه روز نوبت ما می شه که لبخند تو دلمون جا بگیره !
یه روز نوبت ما میشه که واسه همیشه آزاد بشیم ،
شادی کنیم ، گریه هامون رو تموم کنیم.
آره ، یه روز تو چشات نگاه می کنم واز هیچی و هیچکس نمی ترسم.
یه روز سه تارم رو برمی دارم ونغمه ی آزادی می خونم.
اون روز خیلی نزدیکه.
روزی که از اسارت خلاص می شیم.
خودت هم خوب می دونی یه روز نوبت ماست تا آزاد بشیم.
اگه خونم بی چراغه،چشم تو تاریکه، لحظه ی یکی شدن تو آینه ها نزدیکه !
آره عزیز دلم !